Makro 3

Baza egzogenna + wzór

Determinowana jest przez decyzje BC. B=C+D-K-Z

Mnożnik polityki fiskalnej

informuje nas o ile wzrośnie dochód równoważący jeżeli wydatki publiczne wzrosną o jednostkę.

Mnożnik polityki Monetarnej:

o ile wzrośnie dochód równoważący jeżeli realna podaż pieniądza wzrośnie o jednostkę.

poziom rynku dóbr

b – jak zmienia się popyt na wydatki inwestycyjne w wyniku zmiany st. Proc, n – jak zmieni się NX jeżeli zmieni się stopa proc.)

poziom na rynku pieniądza

(k – jak zmienia się popyt na pieniądz transakcyjny, przezoronościowy, h – jak zmieni się popyt na pieniądz, jeżeli st. Proc. Zmieni się o jeden punkt procentowy)

Parametr k

pieniądz transakcyjny) – przy wysokim poziomie: ze wzrostem dochodu łączy się znaczne zapotrzebowanie na pieniądz transakcyjny. Przy niezmienionej polityce monetarnej impuls fiskalny będzie wymagał znacznego popytu na pieniądz transakcyjny  musimy uwolnić znaczne ilości pieniądze spekulacyjnego. Dlatego wysoki parametr k redukuje efekty dochodowe impulsu fiskalnego.

Wysoki poziom parametru b, n

oznacza, że niewielka zmiana stopy procentowej powoduje znaczy wzrost wydatków inwestycyjnych  wzrost dochodu. Ograniczenie popytu na pieniądz spekulacyjny następuje wówczas, gdy stopa procentowa rośnie. Redukcja efektów dochodowych impulsu fiskalnego.

Mnożnik wydatków polityki monetarnej:

Informuje o ile zmieni się dochód jeżeli nastąpi wzrost realnej podaży pieniądza o jednostkę. Jeśli b, n kształtują się na wysokim poziomie oznacza że są mało wrażliwe na zmianę stopy procentowej. Niski poziom: impuls monetarny zapewnia nam niewielkie efekty dochodowe. Wysoki poziom: impuls monetarny daje nam wtedy większe efekty.

Zagregowany popyt

– ujemny związek pomiędzy ogólnym poziomem cen a całkowitym zasobem dóbr i usług które konsumenci, producenci, rząd oraz zagranica pragną nabyć w danym okresie. Możemy go przedstawić graficznie przy pomocy krzywej – graficzna prezentacja zależności między poziomem cen a całkowitym zapotrzebowaniem zgłaszanym przez konsumentów, producentów, rząd, zagranicę. Krzywa determinowana jest przez czynniki fiskalne i monetarne. Jest zależna od modelu IS-LM.

Krzywa zagregowanej podaży:

SAS: Im wyższy poziom cen, tym wyższa możliwa do osiągnięcia rentowność  wzrost wielkości oferowanych dóbr i usług.

LAS

– długookresowa zagregowana podaż – określa potencjalny poziom produkcji przy normalnym poziomie wykorzystania zdolności wytwórczych. Ten normalny poziom zależy od uruchamianych czynników wytwórczych: czynnika pracy, maszyn i urządzeń (muszą być wykorzystywane w sposób racjonalny – podlegają okresowym przeglądom, naprawom  nie można ich wykorzystywać w pełnym czasie nominalnym. Przyjmuje się, iż poziom normalnego wykorzystania maszyn i urządzeń wynosi 85%)

Efekt wypierania

– impuls fiskalny zwiększa poziom wydatków publicznych, w warunkach kiedy dochód wraca do normalnego poziomu nie może zostać zredukowany. Wydatki publiczne wypierają wydatki prywatne. Zwiększa się zatem poziom wydatków publicznych w dochodzie narodowym, co oznacza, że mniejsza część wydatków jest kształtowana przez decyzje prywatne. Efektywność wydatków publicznych jest niższa niż efektywność wydatków prywatnych. Efekt wypierania prowadzi do zmniejszenia efektywności procesu gospodarowania.