está polaco:

Gdzie jest...?

Język międzynarodowy, jak każdy narodowy, jest własnością ogółu; autor zrzeka się na zawsze wszelkich praw osobistych do niego.

Czy jest tu jakaś kawiarnia, gdzie mógłbym zjeść coś lekkiego?

Świat oparty jest na złotej zasadzie: kto ma złoto, ten ustala zasady.

Jest bogaty, więc może sobie na wszystko pozwolić.

Nieprawdą jest, że Japonki są posłuszne i zawsze słuchają swych mężów.

Rodzice również aranżują małżeństwa, co jest tylko trochę bardziej uprzejmą wersją stwierdzenia, że po prostu handlują swymi dziećmi.

Skończę tę pracę w ciągu tygodnia, to jest do piątego maja.

Śmierć jest jedynie horyzontem. A horyzont to tylko ograniczenie naszego pola widzenia.

W głębi mórz wciąż odkrywane są nowe szczyty, a nawet całe łańcuchy górskie. Większość z nich nie jest dokładnie zbadana.

Mylić się jest rzeczą ludzką. A jeszcze bardziej ludzką - winić innych za nasze błędy.

Przy aplikowaniu do amerykańskich uniwersytetów, wynik TOEFL jest tylko jednym z elementów.

W obrębie miasta na rzece jest rezerwat, a więc to dobre miejsce dla obserwacji kaczek.

Nie jest dla pisarza niemoralnym mówić kłamstwa. W istocie, im większe kłamstwa, im lepsze kłamstwa, tym bardziej zwykli ludzie i krytycy będą cię chwalić.

A tak w ogóle, to w tym pokoju nie ma ani klimatyzacji ani ogrzewania. Wszystko, co jest, to wachlarz.

Widziałeś to?

Słońce to gwiazda w wieku ok. 5 mld lat.

Każdy z przynajmniej dwucyfrowym ilorazem inteligencji zrozumie, że to był wybór polityczny.

Bank działa tak, że jest gotów pożyczyć nam parasol w słoneczny dzień, za to kiedy pada, nie chce nas znać.

Myślała, że jak pójdzie na uniwersytet, to będzie niezależna finansowo od rodziców.

Kiedy mówimy, że język jest przekazywany kulturowo – a więc że jest nabywany, a nie dziedziczony – to chodzi nam o to, że stanowi on część wielkiego zbioru zachowań nabytych i współdzielonych z innymi, który antropologowie nazywają kulturą.

Ludzie uwielbiani przez tłumy to nie zawsze ci, którzy na to najbardziej zasługują.

„Bolą cię plecy?” „Nie, niespecjalnie.” „No, to szczęście w nieszczęściu, co?”

Znam dwie Wieńczysławy. Jedna z nich, brunetka, to koleżanka z pracy. Druga, blondynka, jest studentką w naszej szkole.

Właściwie to właścicielem tej restauracji jest mój przyjaciel.

Zakładam, że ten kosztorys obejmuje wszystkie koszty, bo nie zamierzam płacić ani grosza ponad to.

Byłby szczęśliwy słysząc to.

To, czym ona się zajmuje, to więcej niż hobby – to coś jakby zawód.

Jak długo by to zajęło dojść stąd do twojego domu pieszo?