1. kviete
En tiu fremda lando la homoj en la aŭtobus-haltejo kviete kaŭre atendis la aŭtobuson.
La vento kviete kisis la arbojn.
Ŝi sidis kviete, pro timo veki la bebon.
Ŝi kviete vivadas en la kamparo.
Hieraŭ vespere li kviete mortis hejme.
Mia avino ĉinokte kviete forpasis.
Vi vidas, diris la pli aĝa frato, "ke mi pravis. Ĉi tie mi vivis kviete kaj bone, dum vi, kvankam vi povintus esti reĝo, vidis multajn malfacilaĵojn.
La ŝafoj kviete paŝtis sin sur la herbejo.
La trajno haltis kviete.
Ŝi kviete mortis dum sia dormo.
La kosmonaŭto ellasis la boltilon, kaj nur povis rigardi maltrankvile kiel ĝi kviete flosis for.
Estas kviete en la antaŭurboj.